هنر هدیه خریدن (۱)

بسم الله الرحمن الرحیم

در مورد کادو خریدن برای مردها یه چیزی خیلی مهمه که اغلب خانم ها به اون بی توجهی میکنن. اون چیه؟

با سلیقه مردانه هدیه بخرید، نه سلیقه زنانه!

تفاوتش کجاست؟ تا به حال دیدی مردها جلو ویترین مغازه های لباس یا کفش فروشی بی جهت توقف کنند و مشغول نگاه کردن لباس ها بشن؟ نه! یا با هم درباره لباس هایی که خدیدند صحبت کنند؟ حتی تصورش هم خنده داره. مردها با هم درباره چی صحبت میکنن؟ ماشین، ابزارش، تکنولوژی، برندهای جدید گوشی و لب تاپ، نهایت فوتبال و بازی های جام جهانی!

( البته مردهایی هم هستند که به پوششون زیاد اهمیت بدند ولی خب در اقلیت هستند و غالب مردها جور دیگه ای رفتار می کنن. )

حالا ما خانم ها وقتی میخوایم برای همسرمون هدیه بخریم اولین گزینه چیه؟ لباس! بعدی؟ کفش! بعدی؟ دوباره لباس!

قبلش بیاین به یک سوال جواب بدین؟ شما چرا برای همسرتون هدیه میخرید؟ چقدر میخواید خوشحالش کنید؟

همین که هدیه این مناسبت رو هم بخرید و از گردنتون باز شه، و همسرتون هم دوستش داشته باشه کافیه؟

یا میخواین خیلی خیلی خوشحالش کنید؟ جوری که نه از صرف به یاد بودن و زحمت کشیدن، از خود هدیه هم واقعا خوشحال شه و حتی براش ذوق کنه. 

بعد مثلا از این جملات رویایی بگه که: چطوری به فکرت رسید؟! و شما برین تو آسمونا!

اگه دوست دارید کادو دادن هاتون از نوع دوم باشه باید بیشتر حواسمون به سلیقه مردانه باشه. 

مردها معمولا از هدیه گرفتن چیزهایی که لازمش دارند خوشحال می شوند! ( برعکس بعضی از زن هاکه دوست دارن چیزهایی که لازم دان رو با سلیقه خودشون انتخاب کنن و هدیه هاشون سورپرایزی تر باشه)

مردها اگر بدانند از جیب خودشان خرج شده، هدیه های گران را دوست ندارند!

مردها اگر از جیب خودشان هم خرج نشده باشد، هدیه های فانتزی الکی گران را دوست ندارند! به نظرشان حیف پول!

اغلب مردها عاشق تکنولوژی و وسایل وابسته به آن هستند!

اغلب مردها هنوز پسربچه هایی هستند که بازی را دوست دارند!

با این توصیفات چرا ما زن ها نود نه درصد هدیه هایی که میخریم لباس و کفش و کمربنده؟!

 

چیزهایی که میتونه شوهر شما رو خوشحال کنه یک گوشی جدید (اگه پولش رو دارین)، هارد اکسترنال، فلش مموری ده پانزده گیگ، پرینتر، حتی یک جعبه ابزاره! (اگر شوهرتون ازین مردهای فنی هست)

در مرحله بعد اگه اهل ورزش رفتنه، وسایل اون ورزش مثل لباس ورزشی، توپ چهل تیکه، راکت، ساک ورزشی خوب یا حتی جوراب ساق بلنده!

اگر اهل بازی و بازی های کامپیوتریه، ورژن جدید بازی مورد علاقه ش، اکس باکس، حتی فوتبال دستی یا تفنگ و تیرکمون و از این بازی ها که تیرهای کوچکش رو با دست پرتاب میکنن به سمت صفحه ای که رو دیوار نصب شده(اسمش رو یادم رفته!)

اگر از هدیه های معنوی هم خوشحال میشه، یه عبا واسه نمازاش، یه تسبیح فیروزه یا شاه مقصود، حتی یه مهر بزرگ حاج آقایی میتونه خوشحالش کنه!

اما اگر میخواید لباس بخرید. خب لباس هم میتونه خوشحالش کنه مخصوصا اگه لازمش داشته باشه. یادتون نره اصل کلی هدیه خریدن اینه: بهترین چیزی که شوهر شما رو خوشحال میکنه، چیزی هست که لازمش داره! خودش به فکر خریدنشه ولی هنوز وقت یا پولش رو نداره. اگه این چیز یه شلوار یا حتی جوراب باشه اون از هدیه گرفتنش خوشحال میشه. 

مثلا اگر تابستونه و پیراهن خنک نداره، یا برای ست کردن با بلوزهاش شلوار خاکستری لازم داره و ... نرید براش یه یه شلوار مشکی بخرید چون خوشگل بود  و ... مرد رو چیزی که لازم داره خوشحال میکنه!

 

یه بار بعد یکی از هدیه هایی که با کلی زحمت واسه شوهرم خریده بودم به شوخی گفت: اینا رو به اسم من میخری برای خودت! اولش ناراحت شدم. بعد دیدم خب راست میگه بنده خدا. اون این سبک کتابا رو نمیخونه،  ولی من براش میخرم. چرا؟ چون دوست دارم بخونه و هدیه خریدن یه راه برای این کاره. اون به نظر خودش لباس تو خونه هاش کافیه ولی من بازم هدیه براش لباس تو خونه میخرم چون به نظرم کافی نیست. اون کفشش رو دوست داره و من یه کفش جدید میخرم... خب از صرف هدیه گرفتن خوشحال میشه ولی از خود اون وسیله چی؟ 

الان هدیه عجیب غریبی که میخوام برای سالگرد ازدواجمون بخرم اینه: یه تسبیح سنگ عقیق (شوهر من خیلی تسبیح دوست داره) با یه قهوه جوش! چون شوهرم قهوه دوست داره ولی من هیچ وقت براش درست نکردم. وسیله ش رو نداشتم خب! حالا میخوام یکی از این قهوه جوش های رو گازی فلزی بخرم و میدونم از دوتاش خیلی خیلی خوشحال میشه. 

هدیه خوب، هدیه ای هست که قبل از اینکه اونو به طرفتون بدین بتونین میزان ذوق زدگی ش رو تصور کنید!

راهش هم اینه که همون هفته به فکر نیفتید. از ماه ها قبل بذارید گوشه ذهنتون و اجازه بدید حسابی ور بیاد. به رفتارها و حرف های همسرتون به این دید نگاه کنید و ...بالاخره پیداش میکنید!

 

شما اغلب واسه همسرتون هدیه چی میخرید؟

 

علیکم بالدعا

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی تصمیم گرفتیم بچه دار شویم، به همسرم گفتم بیا این دعا را از این به بعد زیاد بخوانیم:

ربنا هب لنا من ازواجنا و ذریاتنا قرة اعین واجعلنا للمتقین اماما (آیه 74 سوره فرقان)

دعایی بود که خودم دوران تجرد زیاد در قنوت هایم میخواندم و حالا از نتیجه اش راضی بودم. 

بعد مدتی در قنوت و غیر قنوت آیه را خواندن، یک روز همسرم گفت: از وقتی این آیه رو میخونم علاقه م بهت بیشتر شده. درسته که ما این آیه رو به نیت بچه خوندیم ولی فکر میکنم چون توش ازواج هم داره ناخودآگاه رو روابطمون هم اثر گذاشته!

 احساس اون لحظه من هم که در اون لحظه گفتن نداره. 

 

پینوشت: ترجمه روان آیه اینه که خدایا همسر و فرزندانی به من بده که نور چشمم باشند. 

یکی از مفسران در معنای «قرة اعین» میگفت، وقتی کسی را آنقدر دوست داشته باشی که با دیدنش اشک شوق در چشمت جمع شود، عرب به این می گوید: قرة عین!

زن ها فرشته اند

بسم الله الرحمن الرحیم

خب همیشه هم همه چی خوب و خوش نیست که غالب پست های اینجا به درد بخوره. بعضی وقت ها وضعیت بحرانیه. حالا یا اتفاقی افتاده، قهر و دعوای اساسی، یا نه آدم به یه پوچی و دلزدگی از زندگیش رسیده که این خرده توصیه ها فایده ش فقط یه لبخند تلخه. 

این پست واسه اونایی هست که رابطه شون اوضاع خوبی نداره. خراب تر از اونی که مثلا بخوان به خرده فرمایش های شوهرشون توجه کنن یا تو فکر هدیه خریدن باشن. 

این بار میخوام واسه اونایی بنویسم که دوست دارن رابطه شون رو ری استارت کنن! یا بهتر بگم لازمه رابطه شون رو ری استارت کنن. 

اول از همه: خیال پردازی و غصه خوردن و با حسرت نگاه کردن به زندگی بقیه هیچ چیز رو عوض نمیکنه. باید خودت عوض بشی. تغییر اساسی کنی. اون وقته که همه چی عوض میشه. روحیه ت...زندگیت ...شوهرت... اگه شما عوض بشین امکان نداره شوهرتون عوض نشه. اصلا یک امر آگاهانه نیست. اجبار طبیعته. 

خدا یه بار مطمئن گفته این قانون خلقته: ان الله لایغیر مابقوم حتی یغیروا ما بانفسهم...تا خودت رو عوض نکنی هیچ چی عوض نمیشه!

دوم از همه: هیچ کاری به اون نداریم. اصلا اصلا. این یه نمایشه که تنها بازیگرش شما هستید. همسرتون فقط تماشاگره. تماشاگر صرف. که البته کارهای شما میتونه تاثیر احساسی زیادی روش بذاره. ولی ما ازش توقعی نداریم. هیچی. هیچ تغییر آگاهانه ای هم قرار نیست. همه چی رو میبریم سمت ناخودآگاهش که نتونه مقاومت کنه. 

سوم از همه: صبر صبر صبر... قرار نیست همه چی روز اول درست شه. حسابی زمان میبره. زندگی ای که تو سه چهار سال یا بیشتر ذره ذره خراب شده و پایه هاش سست شده رو نمیشه یکی دوماهه آباد کرد. پس توقع بی جا نداریم. خسته هم نمی شیم. مطمئنیم که همه چی درست میشه فقط در مورد زمان درست شدنش معقول فکر میکنیم. ممکنه حتی تا دوسه ماه شوهرتون کوچکترین تغییری نکنه، اصلا مهم نیست. قرار نیست کسی ناامید بشه. خودت خراب کردی خودت هم باید درستش کنی! تنبلی و بی حوصلگی نداریم. 

چهارم از همه: باید رابطه مون رو با خدا درست کنیم. ریشه همه مشکلات و ضعف های ما اینجاست. وقتی به دریای بیکران رحمتش وصل بشی، اینقدر بزرگت میکنه که همه چی همه چی پست و حقیر میشه پیش چشمت. ماه میشی، گل میشی از خوبی. پس نماز اول و وقت و مناجات درست و حسابی با خدا، خوندن ادعیه به قصد شناختنش، نه صرف حاجت گرفتن، ترک گناهانی که خودمون خبر داریم و ... همه ثابت برنامه ست. اصلا هم سخت نیست. فقط یه شیرینی ای هست که خودمونو ازش محروم کردیم. 

حالا با همه این مقدمات، اصل مطلب چیه؟ چه کار باید بکنیم؟

اصل مطلب اتفاقا خیلی ساده و کوتاهه. 

میخوام نقشتون رو بهتون توضیح بدم. باید حسابی توش فرو برین. یکی بشین اصلا. یه مدت قراره این نقش رو بازی کنین. بعدا شاید دیدین اصلا خودش شدین. 

همسرتون رو، همه خوبی ها و بدی هاش، ظلم ها و اذیت هاش، همه همه رو بذارین کنار. بنده خدا هست یا نه؟ خدا دوستش داره یا نه؟ حتی اگه بده، خیلی بده، خدا دوست داره درست بشه یا نه؟ خوشحال باشه یا نه؟

حالا شما کی هستید؟ یه فرشته از بهشت که خدا بهش یه ماموریت اختصاصی داده. مامور اختصاصی خدا که در گوشش گفته، تو و این بنده م! ببینم چیکار میکنی! میخوام یه جوری بشه که شادی رو از برق چشاش بشه خوند، خوشبختی تو عمق نگاهش پیدا باشه، تو قرار بشی فرشته اختصاصی این مرد - با همه خوبی و بدی هاش- و دوست دارم اینقدر نقشت رو خوب ایفا کنی که از شدت خوبی تو، رابطه ش با منم درست بشه. منی که خدای تو ام. خدای فرشته زندگیش. خدای خودش. 

از اینجا به بعد دیگه نسبت به هر مرد ماجرا فرق میکنه و هیچ کس مثل خود شما شوهرتون رو نمیشناسه و نمیدونه از فرشته ش چه انتظاری داره. فرشته ش چه کار باید بکنه، چه جوری رفتار کنه، حرف بزنه، غذا بپزه، لباس بپوشه، چه جوری بخنده حتی...که اون مرد از ته دل احساس خوشبختی کنه. 

اصلا فکرکن خدا گفته این بنده من بد، خیلی بد، میخوام یه ماه، دوماه، خوشبختی واقعی رو بهش نشون بدم و بعد عذابش کنم. میتونی این کارو برام بکنی؟

 

جواب خدا رو چی میدی؟

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت: خواهش میکنم...خواهش میکنم ساده نباشین. فرشته بودن مساوی خوبِ صرف بودن، خوبِ ساده ی بی سیاست بودن نیست. فرشته های خدا اتفاقا خیلی هم زرنگ و باسیاستن!

همسرم محبت کلامی نداره

 بسم الله الرحمن الرحیم

 

این پست پاسخ یکی از دوستان است: 

 

سلام. فرشته جان همسر من محبت کلامی نداره

من همه جوره سعی کردم...تشنه اینم بهم بگه عزیزم، خانومم، بانو و .... اما....

چیکار کنم؟

براش کم نمیذارم

 

سلام عزیزم. اول اینکه یه سری مردا اینطوری هستند. اصلا نباید با مردایی که محبت کلامی زیادی دارن مقایسه شون کنی یا انتظار داشته باشی اونجوری باشن. و اصلا نباید میزان محبتشون رو با کلماتشون بسنجی که این هم خیلی اشتباهه. یعنی مثلا سه ماه یه بار هم شوهرت به تو یه جمله بگه خودش یه دنیاس و اندازه روزی سی بار مردای دیگه ارزش داره. از این مطمئن باش. 

دوم اینکه این قضیه رو بپذیر. ببین کلا ما آدم ها چیزهایی رو که نداریم دوست داریم. کم نیستن خانم هایی که دوست دارن محبت کلامی همسرشون کمتر باشه و اینقدر عزیزم و دوستت دارم ورد زبونش نباشه تا جایی که دیگه هیچ جذابیتی واسه اونا نداشته باشه. پس بعضی ها موقعیت تو رو بیشتر میپسندن و معتقدن مرد اونیه که سنگین باشه. سعی کن دیدت رو مثبت کنی. 

سوم اینکه یه بخشی از دلیل این نگفتن خجالته. یک خجالت درونی حسابی ریشه دار. اینو ازونجا میگم که من تا یه مدت زیادی بعد ازدواجم شاید یکی دوسال! هرکار میکردم نمیتونستم اسم همسرم رو بدون پسوند آقا صدا کنم. یعنی حتی یکبار هم اسم تنهاش رو نگفته بودم و اصلا به زبونم نمی اومد هرکار که میکردم. خیلی عجیب بود. بعد هی کم کم با یکی دوبار گفتن زبونم باز شد. این ماجرا شاید واقعا خنده دار باشه ولی برای من اتفاق افتاده واسه همین همه آدمایی که تو یه سری حرفا خجالت میکشن رو درک میکنم. راهش هم همونه که خودم انجام دادم. یعنی باید چندبار بگه تا راه بیفته. مثلا شما چه کار میکنی؟ تو یه موقعیتی که خیلی با هم خوب و خوشین یا خیلی نزدیکین، خیلی خواهش مندانه به شوهرت میگی «دلم پرمیکشه که یه بار از زبونت بشنوم دوستم داری، میشه بگی دوستت دارم؟» بعد اگه جو خوب بود و شوهرت موافقت کرد و گفت، تاکید میکنم اگه جو خوب بود، میگی میشه یه بار دیگه هم بگی؟ 

خلاصه کم کم و با فواصل این قضیه رو جامیندازی. مثلا میتونی اون حدیث رسول خدا(ص) رو رو یه استیک نوت بنویسی بچسبونی به یخچال که گفتن « وقتی مردی به زنش بگوید دوستت دارم، این جمله هرگز از دل زن خارج نمیشود.» یا احادیث دیگه ای تو زمینه محبت کلامی مرد هست. یا اینکه حضرت علی(ع) چه جوری حضرت زهرا(س) رو صدا میزدند، یا رسول خدا(ص) همسرانشون رو به اون اسمی که دوست داشتن صدا میزدن و ...

فقط خیلی خیلی حواست باشه این کارها کاملا نرم و آروم انجام بشه. تا جایی احساس کردی زیاده روی میکنی یا خوشش نیومد دیگه یه مدت ادامه نده، اینقدر کم کم رو ذهن همسرت کار کنی تا توی اینطور حرف ها راه بیفته. فقط خواهشا بیزارش نکن!

علاوه بر این تو جمع در این زمینه اصلا نه ازش انتظاری داشته باش، نه اینطوری صحبت کن. اینطور مردها خیلی رو این قضیه حساسن و اصلا به شدت بدشون میاد در جمع با همسرشون خاص حرف بزنن یا خاص مورد خطاب قرار بگیرن. 

نکته آخرم اینکه انتظار نداریم همسر تو بشه شبیه مردهایی که خیلی ابراز محبت میکنن چون به هرحال شخصیتش اونجوری نیست. ولی ما همه تلاشمون اینه که به اون حالت نزدیکش کنیم و این خودش خیلیه.

پازل بدبختی

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از دوستان صمیمی مهمانم بود. بیکار شدیم و حرف کشید به مرور خاطرات. باز بحث بیخود خانواده شوهر. او گفت و من گفتم و ... داشتم ماجرایی را تعریف میکردم که رسید به یک قضیه، بعد گفتم ببین حالا اینو بذار کنار اون قضیه که گفتم دیروزش اتفاق افتاده بود...ببین آدم چقد می سوزه!

خنده ش گرفت. گفت: شوهرم میگه همه مشکل شما خانوما سر اینه که اتفاقا رو میذارین کنار هم. نکته های حساس رو از دیروز و امروز و پارسال و لحظه عقد(!) جمع میکنین کنار هم و یه نتیجه فاجعه میگیرین. کلی حرص میخورین. یه پازل میچینین و بعد میشینین نگاهش میکنین، یادآوریش میکنین و می سوزین، گُر میگیرین...

گفت: شوهرم میگه اگه اتفاقا رو تک تک، جدا جدا ببینین زندگی خیلی راحت میشه. 

وقتی دعوا کردیم

بسم الله الرحمن الرحیم

 بحثمان شده بود. سر یک موضوع بیخود تکراری. ماه ها بود که بحثش را باز نکرده بودم تا آن روز ظهر. خسته بودم. از بیرون آمده بودم. حواسم نبود و آدم گیج و خسته که باشد خیلی اختیار حرف زدنش دست خودش نیست. کنترلش کم می شود و حتی کمی عقلش. 

خیلی خیلی خیلی مراقب لحظه های خستگی باشید. اصلا حرف نزنید، اصلا بخوابید...بهتر از حرف هایی است که دیگر مهارش دست خودتان نیست. لحظه های خستگی لحظه های جرقه زدن همه مشکلات است. فقط باید سکوت کرد. آدم خسته کم طاقت است. 

قبل از اینکه آن حرف خاص که شروع آن بحث ناخوشایند شد، را بگویم یک لحظه توی دلم گفتم ولش کن! نگو! نکنه نتیجه عکس بده. خسته بودم و نتوانستم مثل بقیه وقت ها کنترل زبانم را بگیرم دست خودم. بی خیال به عقلم گفتم نه بابا! چقد سخت میگیری! و حرف را زدم. 

این لحظه هایی که آدم یک لحظه شک می کند بگوید یا نه، خیلی لحظه های مهمی است. همین که این را می فهمید قدر بدانید. حیفش نکنید. حدیث است که عقل مومن جلو زبانش است. اول فکر میکند، بعد حرف می زند. گاهی وقت ها این صمیمی شدن ها و راحت بودن ها جلو این فکرکردن ها را میگیرد. در حالی که درست نیست. با نزدیک ترین آدم زندگی ات هم باید سنجیده حرف بزنی! 

شاید ده دقیقه ای حرف زدیم. تلاش برای قانع کردن هم بی فایده بود. آخرش من گریه کردم، همسر داد زد و از اتاق رفت بیرون. چه اوضاع افتضاحی! لعنت به زبانی که بی موقع باز شود!

سخت ترین قسمت این ماجرا آن وقتی است که باید پا رو نفست و آن میل شدید لحظه ای ات به گفتن، بگذاری و حرفت را بخوری. خیلی خیلی سخت است. ولی فکر کردن به عاقبت های نه چندان جالب تجربه های قبلی، کار آدم را راحت تر می کند. اینطور وقت ها یادآوری خاطرات تلخ کنید برای خودتان. ناخودآگاه دیگر حرف را نمی زنید. 

یکم دیگر اشک ریختم و دلم به حال خودم سوخت. صدایی از همسر نمی آمد. اعصابم حسابی خرد بود. منطقش اشتباه بود، حرف هایش اشتباه بود. واقعیتی مشخص را نمیدید یا خودش را به ندیدن می زد، نمی دانم. هرچه بود تلاش های من فایده ای نداشت. میتوانستم بگیرم بخوابم. میتوانستم بلندبلند هق هق کنم. می توانستم بلند شوم بروم توی آشپزخانه به کارهایم برسم. میتوانستم از لجش همین بحث مسخره را بکنم یک قهر اساسی. میتوانستم در دهانم را باز بگذارم و همین طور بلند بلند حرف هایم را ادامه دهم (وحشتناک ترین کار ممکن در این اوضاع!) به خودش...خانواده اش...خاطرات تلخ گذشته...

واااای! شما را به خدا اینطور وقت ها یک دقیقه صبر کنید. یک دقیقه مکث کنید! یک دقیقه سکوت کنید و هیچ کار نکنید. اگر هم میخواهید شوهرتان را حسابی متنفر کنید همه کارهای بالا مخصوصا آخری را حتما انجام دهید!

مکث کردم، سکوت کردم و عقلم برگشت سر جایش. منصف شدم و گفتم خودت خراب کردی، خودت باید درست کنی! اینکه حق با کدامتان بوده مهم نیست، نباید بحث را باز میکردی، بزرگترین تقصیر متوجه توست چون شروعش کردی. حالا برو خودت هم تمامش کن! از اتاق رفتم بیرون. همسرم داشت سعی میکرد به کارهایش برسد. خیلی راحت، خیلی آرام، خیلی طبیعی بغلش کردم. اسمش را بردم و گفتم ببخشید کلا بحث چرتی بود! همسرم هم ادامه داد: آره بحث چرتی بود! و همه چیز ظرف مدت پنج دقیقه به حالت اول برگشت. 

آدمی که منصف نباشد توی زندگی به هیچ جا نمی رسد! اشتباهات خودمان را بپذیریم. این یکی از کلیدهای خیلی مهم موفقیت در روابط است. ببینید من قانع نشدم که حرفم اشتباه بوده، قانع نشدم که او درست می گوید. نرفتم بگویم ببخشید تو راست میگی! من از مواضعم پایین نیامدم ولی بابت خود بحث کردن عذرخواهی کردم. بابت شروع بحث که کار اشتباهی بود. و تقصیر من بود. همین همه چیز را حل کرد. حتی بااینکه معتقد بودم در آن موضوع هنوز حق با من است. 

اصرار نداشته باشیم که یا قانع کنیم یا قانع شویم. بعضی بحث ها، بعضی موضوعات را فقط باید فراموش کرد! حل شدنی نیست. 

مردهای کم حرف

بسم الله الرحمن الرحیم

این پست درواقع پاسخ یه سوال یک دوست درباره کم حرفی مردهاست. میخواستم درباره این قضیه بهتر و مفصل تر بنویسم ولی فکر میکنم که فعلا وقت نکنم. به هرحال این ها نکاتی هست که فعلا در رابطه با مردهای کم حرف به ذهنم میرسه.

 

سلام

یه مشورت میخوام.

آقای من همیشه سعی رو می کنه که خیلی با من حرف نزنه! خیلی از اتفاقایی رو که در طول روز براش افتاده، به من نمیگه! حتی جاهایی که رفته، قول و قرارهاش و کلا همه چی! یعنی اصن حوصله حرف زدن نداره.

اما من خیلی احتیاج دارم باهاش حرف بزنم. گاهی هم سعی میکنم سر حرف رو باز کنم. مثلا سوالای الکی می پرسم اما حتی گاهی مسخرم میکنه و میگه خب معلومه دیگه. یا تو همینو نمی دونی؟ یا تو با خودت فکر نمیکنی که..........

خسته شدم دیگه!!!

حتی وقتی مجبوره یه چیزی رو به من بگه سعی میکنه از کمترین کلمات ممکن برای رسوندن منظورش استفاده کنه! و اگه سوال اضافه تری بپرسم همون جوابهایی که گفتم رو در پی داره! 

البته ناگفته نماند شوهر من خیلی خیلی خوبه.

بعضی وقتا هم میترسه اگه بگه من سریع به خانوادم منتقل کنم!

لطفا کمکم کن...دارم دیوونه میشم!

 

سلام عزیزم. اول یه نکته اختصاصی درباره همسر شما بگم و بعد میرسیم به مردهای کم حرف. اینطور که من از کامنتت برداشت کردم، همسرت از اون تیپ های شخصیتی رازدار و محتاطه. اینطور آدم ها باید دلیل خاص موجهی داشته باشن تا درباره مسائل کاری و ... شون با آدم هایی که به طور مستقیم با اون مسائل درگیر نیستن، صحبت کنن. هیچ دلیل خاص یا نکته مبهمی هم نداره. فقط این آدم ها یک احتیاط درونی دارن که باعث میشه خیلی تو حرف زدن مراقب باشن. پس در صحبت با این آدم ها نباید سراغ مسائلی بریم که اون ها رو حساس میکنه و شاخک های احتیاطشون تکون میخوره. با همسرت از بیرون خونه و محل کار و قرارها و برنامه های کاری و مالی و حتی موضوعات مربوط به خانواده ش کمتر صحبت کن. این گروه از مردها دوست ندارن درباره این قضایا صحبت کنن و تا بحث به این طرف ها میره میلشون رو به ادامه صحبت از دست میدن و کم حرف میشن. 

اما نکات کلی تر:

اول اینکه مردها کلا خیلی کم حرف تر از زن ها هستن. اینو همه میدونیم و روانشناس ها هم اثبات کردن. اما اینکه با این وجود چرا باز هم ازشون توقع داریم هم پای ما حرف بزنن و تعریف کنن رو نمیدونم چه حکمتی داره!

دوم اینکه ما زن ها همون طور که همه مون به خوبی میدونیم، به شدت قابلیت حرف زدن و شنیدن داریم. حالا اگه ما بخوایم این نیاز و قابلیت رو صرفا با همسرمون که نه این نیاز رو داره نه تواناییش رو داره، ارضا کنیم، به مشکل میخوریم. اون نه میتونه هم پای ما حرف بزنه و تعریف کنه و نه حتی میتونه اونقدری که ما میخوایم به حرفامون گوش کنه. بارها شده که همون طور که من داشتم با ذوق و شوق ور ور ور حرف میزدم، یهو همسرم ترمز رو کشیده که برای امروز بسه دیگه!!! خب من هم درسته خیلی خورده تو ذوقم و یکم ناراحت بازی درآوردم که خیلی طولانیش نکردم، ولی واقعا بهش حق دادم. بابا بنده خدا تواناییش محدوده؟ چرا درکش نمیکنیم؟ حالا به جاش من چه کار میکنم؟ قبل از اینکه همسرم بیاد خونه، خودم رو تخلیه میکنم. چندتا دوست خوب دارم که همیشه انرژی مثبت میدن، صحبت هاشون مفیده و به درد زندگیم میخوره، حال مامانم رو میپرسم و ... (حواستون باشه نیاید ابروش رو درست کنید بزنید چشمش رو کور کنیدها! با کسانی صحبت کنین که خوب باشن برای صحبت، دید آدم رو به زندگی و همسرو ...منفی نکنن، غیبت نکنن، اسرار زندگی آدم رو نکشن بیرون و ...) اینطوری وقتی همسرم میاد من آرومم. حرف ها و ماجراها از صبح روی دلم قلمبه نشده که یهو هوار کنم رو سرش. خیلی آروم و دلپسند جلوه میکنم. یه نکته مهم دیگه هم تو این بحث اینه که ما خانم ها وقتی هیجان زده میشیم خیلی تند تند، با تن صدای بلند و با انرژی یک چیز رو تعریف میکنیم. مردها توانایی هضم این همه کلمه رو اون هم با این ویژگی ها ندارن. همین عصبی شون میکنه. اگه صحبت هامون شمرده شمره، با صدای ملایم و خیلی متین باشه، مردها علاقه خیلی بیشتری برای شنیدنش دارن.

این نکته درباره وقتی بود که شما حرف میزنین و انتظار شنیده شدن دارید، این هم مسئله س ولی خیلی پیش نمیاد و اغلب مشکل سر اینه که مردها خودشون کم حرف میزنن. با این چه کار کنیم؟ برای این مشکل دوتا راه حل اصلی هست. 

اول اینکه موضوع مورد علاقه همسرتون رو پیدا کنید! کم حرف ترین مردها هم وقتی بحث مورد علاقه شون پیش میاد، به خوبی حرف میزنن و اظهار نظر میکنن. مشکل ما اینه که بلد نیستیم موضوعات مورد علاقه شوهرمون رو برای حرف زدن پیش بکشیم. همیشه فکر میکنیم پرسیدن از سر کار و بیرون چه خبر؟ راه خوبیه. درحالی که اتفاقا این از موضوعات غیرجذاب برای غالب مردهاست. تو حرف ها و واکنش های شوهرتون بگردین. ببینین کدوم حرف ها رو بیشتر ادامه میده، درباره چه موضوعاتی بیشتر اظهار نظر میکنه، کدوم بحث ها بیشتر به ذوقش میاره...بعد همیشه سر حرف رو با یکی از اون صحبت ها باز کنید. 

نکته دوم خیلی مهمه. خیلی مهم تر از نکته اول حتی. اون هم اینه که باید شنونده خوبی باشیم! شنونده خوب بودن یه هنره که هرکسی نداردش. دیدین دارین یه ماجرایی رو برای یه کسی تعریف میکنین اینقدر وسطش ان قلت میاره یا اظهار نظر میکنه یا بی ذوق گوش میکنه و ... اصلا بی خیال میشین؟ برعکسش بعضی ها چنان با ذوق و منتظرانه به دهنمون نگاه میکنن و تایید میکننن که آدم سر ذوق میاد چندتا چیز دیگه هم پیدا کنه تا تعریف کنه! این فرق شنونده خوب و بده و زن موفق قطعا زنیه که شنونده خوبیه! شنونده خوب همیشه به طرف مقابلش نگاه میکنه، موقع حرف زدن اون سرش بند چیزی نیست، حتی با دستش هم حرکتی انجام نمیده یا راه هم نمیره. ذوق و شوق برای شنیدن از چشمای شنونده خوب پیداست. با سرش و با کلمه های کوتاهی که کلام گوینده رو قطع نکنه، حرف رو تایید میکنه. شنونده خوب انتقاد نمیکنه، تو ذوق نمیزنه، تا وقتی حرف گوینده تموم نشده حتی اظهارنظر طولانی هم نمیکنه. وقتی حرف گوینده تموم شد نمیره سر حرف و ماجرا و مشکل خودش. بلکه درباره موضوع قبلی حرف میزنه. یعنی موضوع براش جالب یا مهم بوده. یه اصطلاح بانمکی من و شوهرم داریم که موقعی که میخوایم حرف همو قطع کنیم ازش استفاده میکنیم. اینو از زبون زنای قدیم تو مجلسا گرفتم. مثلا دوستشون داره حرف میزنه و میگه و میگه هنوز حرفش تموم نشده این یکی برمیداره میگه «حالا شما میگین... ولی...» بعد سر حرف خودش رو میگیره و با همین یه جمله کوتاه حرف اون بنده خدا رو ربط میده به یه موضوع کاملا بی ربط دیگه و سر حرف خودش رو میگیره.

خلاصه از این کارا نداریم! اگه شنونده خوب شدن رو یاد بگیرین میبینین که چقدر کمیت و کیفیت حرف زدن همسرتون تغییر میکنه. نکته های خیلی زیاد دیگه ای هم تو این موضوع هست. من همش رو نگفتم. ولی یک کتاب خوب هست که حتما حتما حتما توصیه میکنم بخونید. اسمش هست (به بچه ها گفتن از بچه ها شنیدن)

«how to speak so kids will listen and how to listen so kids will talk  »

من ترجمه لیلا ازادی نشر معیار علمش رو دارم. نمیدونم انتشارات دیگه ای هم کتاب رو ترجمه کردن یا نه. اصل کتاب میخواد چطور حرف زدن با بچه ها رو یاد بده ولی کاملا به درد حرف زدن با بزرگترها هم میخوره و به نظر من کسی که کتاب رو خوب بخونه روابطش با افراد تغییر میکنه. نکات ظریف خیلی جالبی یاد میده. 

این چندتا لینک هم نکات خوبی دارن:

1

2

3

نقش ایمان در ازدواج

بسم الله الرحمن الرحیم

توی معیارهای ازدواج، خیلی ایمان را میشنویم. معیار اول...مهم ترین ویژگی...همه این ها درست. اما یک نکته خیلی مهم دیگر هم هست. ایمان را اگر درست نشناسیم، درست تعریف نکنیم، اگر قضاوتمان درباره مومن بودن یا نبودن فردی، معیارهای درستی نداشته باشد...ذره ای فایده ندارد. کار را بدتر میکند که بهتر نمی کند. وارد زندگی که می شوی، اصلا از همه مومن ها بدت می آید. از دین هم زده می شوی... چرا؟ چون تشخیصت از ایمان درست نبوده. ظاهری بوده. اشتباه بوده. اگر از آن دسته آدم هایی هستید که ایمان یکی از معیارهای اصلی ازدواجتان است، خیلی خیلی خیلی مراقب باشید گول ظاهر را نخورید. 

اما چطور بفهمیم؟ چطور ایمان واقعی را تشخیص بدهیم؟

یکی از راه های مهم برای تشخیص ایمان افراد، نگاه کردن به رفتارشان در بزنگاه هاست. اگر میخواهید بفهمید طرف چقدر مومن استف ببینید در لحظه های حساس چه رفتاری از خودش نشان میدهد...چقدر به آن چیزهایی که عقیده اش است، پایبند است...

وقتی موقعیتش در خطر است، دروغ میگوید یا نه؟ حاضر است همه تبعات بعدی صداقت را به خاطر اطاعت از دستور خدا به گردن بگیرد یا نه: خیلی راحت با توجیه مصلحتی و موردی و اتفاقی گناه می کند؟

وقتی عصبانی می شود، روی رفتارش کنترل دارد یا نه: با توجیه دست خودم نبود و نتونستم جلو خودم را بگیرم، همه کاری می کند و هرحرفی از دهانش بیرون می آید؟ 

در بحث ها و اتفاق ها طرف حق را می گیرد؟ حتی اگر به ضررش باشد؟ 

وقتی دیرش شده، کار واجب دارد، عجله دارد، سرش شلوغ است...باز  هم نمازش را اول وقت می خواند؟

نسبت به بنده های خدا خیرخواه و بخشنده هست؟

چقدر خودخواه است؟ چقدر به خاطر بقیه از حق خودش میگذرد...

این ها نمونه هایی از بزنگاه ها بود. نمونه های زیاد دیگری هم هست که باید پیدا کنید و خواستگارتان را در آن ها بسنجید. با سوال کردن از خودش، با تحقیق، با قرار دادن طرف در آن موقعیت...

ایمان آدم ها را از بزنگاه ها بشناسید! نه از ظاهرشان...حرف هایشان…شعارهایشان...

از نصیحت های خانم همسایه

بسم الله الرحمن الرحیم

خانم صاحبخانه ما آدم خیلی خوبی است. وضع مالی خیلی خوبی دارند و زندگی شان کاملا مرفه است. وسط حرف ها و خاطره ها و نصیحت کردن هایش من چندتا نکته خیلی خوب گرفتم که فکر میکنم از عوامل مهم این وضع خوب باشد و کاملا هم به خانم خانه ربط دارد. 

اول اینکه یک بار حرف دورریختنی ها شده بود. مطمئن و قاطع گفت من هیچچچچی دور ریز ندارم. با اینکه دوتا پسر دارد و هر روز نهار و شام مقدار زیادی غذا درست می کند میگفت هیچی دورریز ندارم. پرسیدم چطور؟ گفت تا بشه میخوریم. به این و اون میدم. اگه چند روز موند و خورده نشد، میریزم تو ظرف راه میفتم تو کوچه ها فقیری، نیازمندی چیزی پیدا میکنم بهش میدم. ( در ادامه گفت پیاده روی هم میشه، ورزش هم هست!) اگه کم مونده باشه که نشه به کسی داد میبرم بالای پشت بوم برنجاش رو میریزم برای پرنده ها (دیده بودم چندقاشق برنج توی ظرف را که بالای جاکفشی میگذاشت. نگو برای این کار بوده.) گوجه داشته باشه شل بشه سریع پوره میکنم تو فریزر برای سوپ یا غذا. میوه ها اگه شل بشه (گفت ما میوه شل نمیخوریم) سریع یه سینی کوچیک لواشک میکنم، پوره میکنم، مربا میکنم... حتی نون هامون هم گاهی که بیات میشه، میذارم تو نایلون تو فریزر برای یه وقتی که آبگوشت داریم (با نون بیات خوشمزه تره) و ...

خلاصه با این وضع خوب و بااینکه اصلا آدم خسیسی نیست به شدت مراقب برکت هاست. هیچی دورریز نداره و من مطمئنم بخش عمده ای از برکت زندگی پررفاهشان مال همین سخت گیری ها و تدابیر خانم خانه در استفاده  از همه نعمت های خداست. 

یک بار مقدار کمی از یک ماده غذایی مانده بود، از من پرسید به نظرت چکارش کنم؟ گفتم بی خیال اینکه ارزشی نداره بریزید دور. (خیلی کم بودها! یعنی ارزش ریالیش زیر پانصد تومن میشد، کار مشخصی هم نمیشد باهاش کرد. مثلا پنیر نبود که خورده شه) گفت: نه!!! من نمیتونم دور بریزم. به خاطر پولش نیست ها! دلم نمیاد. وقتی با خودم فکر میکنم چقدر انرژی و هزینه گذاشته شده تا این تهیه بشه، به دست من برسه، اصلا به خودم اجازه نمیدم یه ذره ش رو هم دور بریزم. عصری همان قاطی یک کیک خوشمزه شده بود که برای ما هم آورد.

احترام به نعمت ها برکت را فوق العاده زیاد می کند توی زندگی. 

 

این روزها همه از وضع اقتصادی گله می کنند. از بی پولی...گرانی... همسرمان بیرون خانه تلاش میکند، ما هم داخل خانه تلاش کنیم. همین کارهای ساده برکت را مهمان سفره هایمان می کند…

شما چه راهکارهایی برای صرفه جویی دارید؟

آب پرتقال

بسم الله الرحمن الرحیم

عزیزدردانه شوهرش بود. نمی گذاشت آب تکان بخورد توی دل زنش. از احترام و محبت چیزی کم نداشت توی خانه آن مرد. گرچه زیبا نبود، قدبلند نبود، خانواده اش خیلی پایین تر از خانواده همسرش بودند و خیلی اختلافات معنایی دیگر. 

یک روز بالاخره، یک آشنا کشیدش کنار و پرسید چه شد که این مرد اینقدر هوایت را دارد؟ چه کار کردی که اینقدر خاطرخواهت شد. گفت ازدواجمان که هدیه خدا بود. ولی بعد ازدواج همه تلاشم را کردم تا نعمتی که خدا داده را حیف نکنم. شدم زن زندگی و حالا مرد بی توجه به ظاهر و تحصیلات، عاشقانه می پرستدم. 

بعد فکری کرد و گفت:

تازه عروسی کرده بودیم. یک روز دخترخاله هایم قرارگذاشتند که بیایند دیدنم. اولین بار بود که به خانه ام می آمدند. به همسرم گفتم میوه و شیرینی بخرد برای پذیرایی. 

آمد خانه با یک جعبه پرتقال ریز. فقط همین. ماندم چه کار کنم؟ به رویش بیاورم یا نیاورم؟ دوباره بفرستمش بیرون یا نه؟ سوال کنم یا نه. زدم به در بی خیالی و فکر کردم با همین وسایل توی خانه چطور از مهمان ها پذیرایی کنم. پرتقال ها خیلی ریز بود و نمی شد گذاشت جلو مهمان. آبشان را گرفتم. آرد و شکر و روغن هم داشتیم. خودم کیک پختم. اولین مهمانی عصرانه من با کیک و آب پرتقال برگزار شد و لبخند هم از لب هایم نیفتاد. 

از فردا رفتار این مرد با من عوض شد!

بعد گفت: حالا فهمیدم که آن روز میخواست امتحانم کند. سربلند که بیرون آمدم، تصمیمش را برای همه روزهای بعدی زندگی گرفت. شدم تاج سرش. 

 

 

نمیگم همه رفتارهای درست و غلط همسرتون همچین ریشه هایی داره. نمیگم مردها همیشه درحال ارزیابی ما هستند. نمیگم اشتباه نمیکنن، تنبلی نمیکنن، بی خیالی نمی کنن... فقط این داستان واقعی رو تعریف کردم که بگم همه مسایل رو جور دیگه ای هم میشه دید، تو موقعیت های حرص درآور یا وحشتناک اینجوری، یک دقیقه مکث کنیم، یک لحظه فکر کنیم. اگر امتحان همسرمان نباشد، شاید امتحان خدا باشد. خدا زیاد امتحان می کند صبر بندگانش را توی زندگی.

و بشر الصابرین…