بسم الله الرحمن الرحیم
سر کلاس یک درس کاملا نامربوط، استاد خواست برای چیزهایی که هیچ وقت نمی شود تعریفشان کرد، مثال بزند. یکی از مثال هایش خوشبختی بود. در راه برگشت، وسط شلوغی مترو، همان طور که دستم را به میله بالای سرم گرفته بودم، هنوز به خوشبختی فکر می کردم. حسی که نمی شود تعریفش کرد.
بعد دیدم حق با استاد است. خوشبختی را نمی شود تعریف کرد. اما حداقل توی زندگی مشترک می دانم خوشبختی کی می آید، کی شروع می شود، کی عطرش توی خانه می پیچد...
مطمئنم در زندگی مشترک، خوشبختی وقتی قدم های آرامش را توی خانه می گذارد که همسرمان را بپذیریم. کامل. دربست. دست از فکر کردن و تلاش کردن و حرف زدن برای تغییرش برداریم. توی ذهنمان هم تمامش را، با همه کم و کاستی ها، با همه عیب و نقص ها بپذیریم و دوست داشته باشیم.
خوشبختی وقتی سر و کله اش پیدا می شود که دست از مقایسه کردن همسرمان برداریم. چشممان را به روی تمام رقیب هایش ببندیم. تعریف های بقیه از همسرانشان را اصلا نشنویم، رفتارهایشان را نبینیم.... دست دلمان را بگیریم و بدهیم به دست همین مرد معمولی ساده با همه دوست نداشتنی هایش.
بعد بایستیم یک گوشه و ببینیم خوشبختی چطور می آید... چطور آرام آرام لحظه هایمان زیر و رو می شود.
