یک آرزوی قشنگ
یک زمانی زیاد با خودم فکر میکردم کاش مردها که توی جمع های مردانه می نشینند کارهای خوب یاد همسرم بدهند. مثلا دوست همسرم نصیحتش کند کمتر به خانمت نه بگو، به حرفش گوش کن، زیاد بگردانش، هدیه بخر برایش... چه میدانم از همین حرف ها. آخر آدم از هم جنس خودش بهتر حرف شنوی دارد.
بعد یکبار، فکر کردم شاید همین، آرزوی همسر دوستانم باشد. مثلا یک وقت هایی با خودشان بگویند، کاش این بار که خانمم در این جمع زنانه می نشیند، حرف های خوب یادش دهند، کارهای خوب، کاش دوستش به او بگوید کمتر غر بزند، کاش یکی خوبی هایم - که نمی بیند- را به چشمش بیاورد...کاش فلان دوستش یادش دهد کمتر خرج کند، با خانواده ام مهربان باشد...
خوب می توانستم تصور کنم که مردها، ته ته دلشان چقدر ممنون همچین زن هایی هستند. چیزی که خودم مدت ها آرزویش را داشتم.
بعد تصمیم گرفتم آرزوی برآورده شده مردهای دور و برم باشم. دوستی که به جای تایید و همدردی های بیخود، به جای تو راست میگی و وای چه جوری تحمل میکنی و خدا صبرت بده... نیمه پر لیوان را نشانش دهم و از مهربانی بگویم، از گذشت، از خوش خلقی، خوش زبانی.
کاش می شد جمع های زنانه را طوری کنیم که مردها چشم بکشند برای روزهای مهمانی هامان. که بعدش یک فرشته نو شده، رِفرِش شده، تحویل بگیرند :)
